Στην αρχή ήταν ο κορωνοϊός και οι καθυστερήσεις που προκάλεσε στην παραγωγή και τη μεταφορά των πρώτων υλών.
Ύστερα ήρθε ο
πόλεμος στην Ουκρανία, που εκτόξευσε τις τιμές στην ενέργεια και τα καύσιμα.
Έτσι, είμαστε
πλέον αντιμέτωποι με αλλεπάλληλες αυξήσεις τιμών…
Αν μάλιστα
προσθέσουμε και την κερδοσκοπία στην οποία επιδίδονται αρκετές επιχειρήσεις και
επαγγελματίες στη χώρα μας, τότε το πρόβλημα γίνεται ακόμα μεγαλύτερο.
H ακρίβεια που μαστίζει την ελληνική κοινωνία θα μπορούσε να μειωθεί με τη
μείωση των φόρων: 1) του ΦΠΑ και 2) του ΕΦΚ στα καύσιμα.
Κάτι τέτοιο όμως δε
φαίνεται ορατό. Αντί αυτού, η κυβέρνηση προτιμά να δίνει επιδόματα με
προεκλογικό άρωμα. Δημοσιονομικά το κόστος είναι πάνω κάτω το ίδιο.
Η επιβολή πλαφόν
στις τιμές του φυσικού αερίου θα ανακούφιζε κάπως το κόστος ενέργειας. Δεν
ξέρουμε όμως αν είναι εύκολο να προχωρήσει σε ευρωπαϊκό επίπεδο.
Η ακρίβεια θα
μπορούσε επίσης να μειωθεί αν υπήρχε υγιής και σε βάθος ανταγωνισμός στην
ελληνική αγορά και ικανός ελεγκτικός μηχανισμός. Κάτι τέτοιο όμως δε συμβαίνει.
Δυστυχώς λοιπόν,
ο μόνος τρόπος για να πέσουν οι τιμές είναι η μείωση της ζήτησης.
Αυτό όμως
σημαίνει πως οι καταναλωτές δεν έχουν την οικονομική δυνατότητα να αγοράσουν συγκεκριμένα
προϊόντα και υπηρεσίες (εκτός αν κάποιοι συνειδητά απέχουν από την αγορά
ορισμένων εξ αυτών).
Ήδη παρατηρούμε
στα supermarkets, που η μείωση του τζίρου αγγίζει το 10%, να
εμφανίζονται περισσότερες προσφορές και εκπτώσεις σε διάφορα είδη.
Η μείωση όμως της
ζήτησης οδηγεί σε ύφεση. Και οι συνέπειες της ύφεσης μπορεί να είναι
αλυσιδωτές. Τις βιώσαμε άλλωστε την προηγούμενη δεκαετία…
